Ferit Edgü, ölümlerin ve suçun olağanlaştığı bir hal ve vaziyet içerisinde alışmamayı, özellikle çocukların ölümlerine alışmamayı son bir gayretle tekrarlar kendisi için; belki de unutmamak için, her şeylerin yitip gittiği, unutulduğu bir tufan içinde… Upuzun sonsuz bir beyazlık içinde, tepeleri gökyüzüne değen dağlarla çevrelenen kuş uçmaz, kervan geçmez yollarda, belli...